Kur’an-ı Kerim, şifahi kültürün ağırlıklı olduğu Arap yarımadasında
nazil olmuştur.Bu sebepledir ki, Hz. Ebubekir’in hilafetine
kadar Yüce Kitab’ın hafızalarda, ezber ile muhafaza edilmesine
yazılmasından daha fazla önem verilmiştir. O’nun okuyuş farklılıklarını
ele alan kıraat ilmi de -doğası gereği-hoca-talebe ilişkisi
içerisinde nesilden nesile aktarılagelmiştir. Başlangıcından bugüne
Kur’an öğretimi ve kıraat ilminde “hocadan ahzetme” düsturu
esas olsa da nüzulden belirli bir süre sonra bu ilim ile ilgili mevcut
bilgilerin kitabi hale getirilmesi ihtiyacı ortaya çıkmıştır. Birçok
kaynakta kıraat ilmi ile ilgili ilk eseri telif eden kişinin Ebu Ubeyd
Kasım b. Sellâm (ö. 224/838)olduğu bilgisi yer almaktadır. Özellikle
kıraatleri ilk kez “yedi” tasnifine tabi tutan İbn Mücahid (ö.
324)’den sonra,kıraatlerin tesbiti, hücceti gibi konular başta olmak
üzere birçok konuda kaleme alınan eserler zaman içerisinde
çoğalarak devam etmiştir. Bu makale, Türkiye’de kıraat alanında
yapılan Türkçe dilindeki teliflerin ne zaman başladığı vezaman
içerisinde nasıl gelişim gösterdiğini tespit etmeyi; bu vesileyle
alanda doldurulmuş veya boş bırakılmış noktaların ilgili araştırmacılar
tarafından görülmesini kolaylaştırmayı amaçlamaktadır.
}, number={1}, publisher={Near East University} }