The Effect of Group Counseling Implementation on Secondary School Students’ Well- Being in The Context of Life Skills Education

Yıl 2017, Cilt: 45 Sayı: 45, 153 - 170, 06.01.2017

Durmuş Ümmet Günay Demirci

https://doi.org/10.15285/maruaebd.263879

Cited By: 8

Öz

The aim of this study is to examine whether or not group counseling conducted in the context
of life skills with secondary school students increase their well-being levels. Experimental pretest-posttest control group design was used in this study. Research was conducted with
secondary school students in Gebze district of Kocaeli province. Both control and experiment
groups were formed by 12 students who accepted to participate in the research voluntarily and
were determined via random assignment. Five dimensional model of Adolescent Well-being Scale
was used as a data collection tool. While group counseling was implemented to the experimental
group, control group was not received any implementation. To determine whether or not the
scores of the pretests and posttests changed significantly in experimental and control groups
collected from Adolescent Well-being Scale, non-parametric Mann Whithey-U test was applied.
To determine whether or not the scores of experimental and control groups gathered from well-
being posttests significantly decreased depending on pretests, non-parametric Wilcoxon Signed-
Rank test was applied. The results showed that group counseling implementation in the context of
life skills is effective to increase well-being levels of secondary school students. 

Anahtar Kelimeler

Life skills, well-being, group counseling, secondary school

Yaşam becerileri eğitimi kapsamında yürütülen grupla psikolojik danışma uygulamasının ortaokul öğrencilerinin iyi oluşları üzerindeki etkisi

Öz

Bu araştırmanın
amacı yaşam becerileri eğitimi kapsamında yürütülen grupla psikolojik danışmanın
ortaokul öğrencilerinin iyi oluş düzeylerini artırmada etkili olup olmadığını
incelemektir. Araştırmada ön test-son test kontrol gruplu deneysel desen
kullanılmıştır. Araştırma Kocaeli ili Gebze ilçesinde bir ortaokulda öğrenim
gören öğrenciler üzerinde yürütülmüştür. Araştırmanın deney grubu ve kontrol
grubu, araştırmaya gönüllü olarak katılmayı kabul eden öğrenciler içerisinden
seçkisiz atamayla belirlenen 12’şer öğrenci ile oluşturulmuştur. Veri
toplama aracı olarak Ergenler İçin Beş Boyutlu İyi Oluş Ölçeği kullanılmıştır.
Deney grubuna grupla psikolojik danışma uygulanırken; kontrol grubunda ise
herhangi bir uygulama yapılmamıştır. Deney ve kontrol grubunun iyi oluş ölçeği
ön testlerinden ve son testlerinden almış oldukları puanların anlamlı bir şekilde
değişip değişmediğini belirlemek için non-parametrik Mann Whitney-U testi
yapılmıştır. Deney ve kontrol grubunun iyi oluş son test puanlarının ön test
puanlarına göre anlamlı bir şekilde azalıp azalmadığını belirlemek amacıyla
non-parametrik Wilcoxon İşaretlenmiş Mertebeler Testi yapılmıştır. Araştırma
sonucunda yaşam becerileri eğitimi kapsamında yürütülen grupla psikolojik danışma
uygulamasının, ortaokul öğrencilerin iyi oluş düzeylerini artırmada etkili
olduğu görülmüştür. 

Anahtar Kelimeler

Yaşam becerileri, iyi oluş, grupla psikolojik danışma, ortaokul

Kaynakça

• Akdoğan, R. (2012). Adleryen yaklaşıma dayalı grupla psikolojik danışmanın üniversite öğrencilerinin yetersizlik duygusu ve psikolojik belirti düzeylerine etkisi. (Yayınlanmamış doktora tezi). Anadolu Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü.
• Akın, A. (2009). Akılcı duygusal davranışçı terapi odaklı grupla psikolojik danışmanın psikolojik iyi olma ve öz-duyarlık üzerindeki etkisi. (Yayınlanmamış doktora tezi). Sakarya Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
• Akın, A. (2015). Psikolojik iyi olma. A. Akın ve Ü. Akın (edt). Psikolojide güncel kavramlar-I, pozitif psikoloji içinde. Ankara: Nobel.
• Ateş, B. (2013). Benlik saygısını geliştirme programının ilköğretim 8. sınıf öğrencilerinin benlik saygısı düzeylerine etkisi. Akademik Bakış Dergisi, 38, 1-13.
• Aydın, B. (2012). Psikolojik danışma ve rehberlik. Ankara: Pegem.
• Aykut, Ç. (2012). Zihinsel yetersizlikten etkilenmiş öğrencilere günlük yaşam becerilerinin kazandırılmasında sabit bekleme süreli ve ipucunun sistematik olarak geri çekilmesi öğretim yöntemlerinin karşılaştırılması. Kuram ve Uygulamada Eğitim Bilimleri, 12(1) 353-373.
• Bradburn, N., M. (1969). The structure of psychological well-being. Chicago: Aldine.
• Burke, D., M. ve Van de Streek, L. (1989). Children of divorce: An application of hammond’s group counselling for children. Elementary School Guidance And Counselling, 24(2),112-118.
• Büyüköztürk, Ş. (2001). Deneysel desenler: Ön test-son test kontrol grubu desen ve veri analizi. Ankara: Pegem.
• Corey, G. (1990). Theory and practice of group counseling. Belmont, Calif: Rooks/cole.
• Çitemel, N. (2014). Çözüm odaklı kısa süreli grupla psikolojik danışmanın lise öğrencilerinin akran zorbalığına etkisi. (Yayınlanmamış yüksek lisans tezi). Sakarya üniversitesi Eğitim bilimleri enstitüsü.
• Deci, E. ve Ryan, R. (2000). The “what” and “why” of goal pursuits: Human needs and the self-determination of behaviour. Psychological İnquiry,11(4), 227-269.
• Demir, A., Koydemir, S. (2016). Grupla psikolojik danışma. 7. baskı. Ankara: Pegem.
• Demirci, İ., Ekşi, F. (2015). Ergenler için beş boyutlu iyi oluş modeli: EPOCH ölçeğinin Türkçe formunun geçerliği ve güvenirliği. Gençlik Araştırmaları Dergisi, 3(3), 9-30.
• Demirci, İ., Erden, S. (2015). Bilişsel davranışçı yaklaşıma dayalı grupla psikolojik danışma uygulamasının 8. sınıf öğrencilerinin sınav kaygısına etkisi. (Yayınlanmamış yüksek lisans tezi). Marmara üniversitesi Atatürk Eğitim Fakültesi Eğitim Bilimleri Dergisi 43, 67-83.
• Deniz, M., E., Erözkan, A. (edt.) (2008). Psikolojik danışma ve rehberlik. Ankara: Maya.
• Diener, E. (1984). Subjective well-being. Psychological bulletin, 95(3),542-575.
• Elmacı, F. (2008). Bilişsel-davranışçı yaklaşıma dayalı grupla psikolojik danışmanın ergenlerin korkuları üzerindeki etkisi. (Yayınlanmamış doktora tezi). Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü.
• Erkan, S. (2005). Örnek grup rehberliği etkinlikleri. Ankara: Pegem. Gazda, G., M., Ginter, E. J., ve Horne, A. M. (2001). Group counseling and group psychotherapy: Theory and application. Boston, MA: Allyn and Bacon.
• Göktürk-İnce, F. (2014). Barışçıl yaşam becerileri temalı eğitim programının okul öncesi dönem çocuklarının sosyal uyum ve becerilerine etkisinin incelenmesi. (Yayınlanmamış yüksek lisans tezi). İnönü Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü.
• Güven, S. (2015). Okul psikolojik danışma ve rehberlik programlarının geliştirilmesi. M. Güven (edt.). Psikolojik danışma ve rehberlik içinde. Ankara: Anı.
• Ilgar, Z. (2011). Rehberliğin başlıca türleri. G. Can (edt). Psikolojik danışma ve rehberlik içinde. Ankara: Pegem.
• İşmen-Gazioğlu, E., Canel, N. (2015). Bağımlılıkla mücadelede okul temelli bir önleme modeli: yaşam becerileri eğitimi. Addicta: The Turkish journal on addictions, 2(2),5-44.
• Karasar, N. (2009). Bilimsel araştırma yöntemi (19. baskı). Ankara: Nobel.
• Keven-Akliman, Ç. (2015). Pozitif psikoloji ve pozitif psikoterapi bağlamında ergenlerde olumlu beden imajını geliştirme grupla psikolojik danışma programının etkililiğinin incelenmesi. (Yayınlanmamış yüksek lisans tezi). Ufuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
• Kulbaş, E. (2015). Grupla psikolojik danışma uygulamasının otizmli çocuğu olan annelerin özyeterlilik ve umutsuzluk düzeylerine etkisinin incelenmesi. (Yayınlanmamış yüksek lisans tezi). Beykent üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
• Kuzgun, Y. (2000). Rehberlik ve psikolojik danışma. Ankara: ÖSYM yayınları.
• Kolburan, G. ve Tosun, Ü. (2011). İlköğretim ikinci kademe öğrencileri arasında yaşam becerileri eğitimi yoluyla I. kademede edinilmiş değerleri pekiştiren gelişimsel bir model önerisi. Değerler eğitimi sempozyumu-sosyal ve kurumsal yönleriyle değerler eğitimi, bildiri özetleri, (s.246-247). Eskişehir Osmangazi Üniversitesi, 26-28 ekim 2011.
• Malkoç, A. (2011). Öznel iyi oluş müdahale programının üniversite öğrencilerinin öznel iyi oluş düzeylerine etkisi. (Yayınlanmamış doktora tezi). Marmara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü.
• Morganett, S., R. (2013). Yaşam becerileri. Ergenler için grupla psikolojik danışma uygulamaları. (S. Güçray, A. Kaya ve M. Saçkes, Çev.). Ankara: Pegem.
• Neugarten, B., L. ve Diğ. (1961). The measurement of the life satisfaction, Journal of gerontology, 16,134-143. Özel Eğitim ve Rehberlik Genel Müdürlüğü (2015). Yaşam becerileri (etkinlik kitabı). Ankara: M.E.B yayınları Özel Eğitim ve Rehberlik Daire Başkanlığı (2011). Ortaöğretim rehberlik ve yönlendirme dersi programı 9.sınıf etkinlik örnekleri. Ankara: M.E.B yayınları
• Özmete, E. (2008). Gençlere yönelik yaşam becerileri ölçeğinin geliştirilmesi geçerlik ve güvenirlik çalışmaları. Milli Eğitim, 36(177), 253-270
• Pan American Health Organization. (2000). Tobacco-free youth. “A life skills”. Primer scientific and technical publications, no: 579.
• Rask, K., Astedt-Kurki, P, Laippala, P. (2002). Adolescent subjective well-being and realized values. Journal Advanced Nurse, 38(3), 254-263.
• Sarısoy, M. (2011). Bilişsel davranışçı yaklaşıma dayalı grupla psikolojik danışmanın üniversite öğrencilerinin ruhsal belirti düzeylerine etkisi. (Yayınlanmamış doktora tezi). Ege Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
• Seligman, M.E.P. (2011). What is well-being? http://www.authentichappiness.sas.upenn.edu/newsletter. aspx?id=1533 adresinden 11.07.2016 tarihinde erişilmiştir. Seligman, M.E.P. ve Csikszentmihalyi, M. (2000). Positive psychology: An introduction. American Psychologist, 55(1), 5-14.
• Şentürk-Aydın, R. (2013). Yaşam becerileri psikoeğitim programının boşanmış aile çocuklarının uyum düzeylerine etkisi. (Yayınlanmamış yüksek lisans tezi). Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü.
• Yalom, I. (2012). Grup psikoterapisinin teori ve pratiği (Ö. Karaçam ve A. Tangör, Çev.) İstanbul: Kabalcı.
• Yavuz, K., E. (2004). Ergenlik döneminde yaşam becerileri eğitimi, Ankara: Ceceli.
• Yeşilyaprak, B. (2006). Eğitimde rehberlik hizmetleri: Gelişimsel yaklaşım. Ankara: Nobel.
• Yurtal, F., D. (2014). Psikolojik danışma ve rehberlikte başlıca rehberlik türleri. A. Kaya (edt.). Psikolojik danışma ve rehberlik içinde. Ankara: Anı.